Մնամ նամակիդ սպասող, պարոն Աշոտյան

…Փող, փող և դարձյալ փող։ Որքան շատ, այնքան հաստլիկ բյուջե։ Որքան մեծ մուտքեր, հավաքագրումներ ու եկամուտներ, նույնքան էլ հատկացումներ, ծախսեր։ Սրանից պարզ բան կա՞։ Չկա։ Գիտեն, բայց չեղավ մի օր, որ բյուջեի նախագծի քննարկման ժամանակ ընդդիմադիրներն ու դիմադիրներն ինքնապաստանությունը մի կողմ թողած ողջամիտ գտնվեին. ԱԺ-ի քաղաքական փոքրամասնության ներկայացուցիչներն այս ընթացքում ամեն ինչ արեցին (մնացածը թողնելով քվեարկությանը)` ցույց տալու համար, որ իրենք շատ ավելի խելացի են, քան մյուսները, և գիտեն ռեզերվներ, որոնց հաշվին կարելի է շոշափելի բարեփոխումներ կատարել, բարձրացնել թոշակները, նվազագույն աշխատավարձը... ավելացնել գիտության զարգացմանն ուղղված հատկացումները։ Մեծամասնությունն էլ «երկու ոտքը մի կոշիկի մեջ դրած», անուղղակիորեն հասկացնում է իր դիրքային առավելությունն ու անսխալականությունը։ Տարաձայնության մեջտեղում, եթե, օրինակ, «Ազատ դեմոկրատներ» կուսակցության ներկայացուցիչ Խաչատուր Քոքոբելյանը մնում է անդրդվելի` գիտության ֆինանսավորման և բաշխման հետ կապված հարցերում և խիստ բացասական կարծիք ընդգծում, ապա ՀՀԿ-ական Արտյոմ Ասատրյանը երևի թե միակն էր, որ անթաքույց և շիտակ վերաբերմունք ցուցաբերեց. «Որպես աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար, իհարկե, ես էլ կուզեի, որ նվազագույն աշխատավարձը, թոշակները բարձր լինեին։ Նման ցանկություն բոլորս ունենք։ Բայց հնարավորությունների խնդիր է։ Եթե կառավարությունն այդ ուղղությամբ չի դիմում մեծ քայլերի, նշանակում է` չկա համապատասխան ռեզերվ»։ Սրանից պարզ բան կա՞։ Չկա։ Գիտեն, հասկանում են բոլորը, բայց քաղաքական պատվախնդրությունը ստիպում է, որ մեր պատգամավորները ժամանակ առ ժամանակ Հռոմի պապից ավելի կաթոլիկ երևան ու տեղն ընկած տեղը միմյանց ոսկեղենիկ խորհուրդներ տան. «Ես համամիտ չեմ Ձեր տեսակետին և կարծում եմ, որ մենք գիտության ասպարեզում պարտավոր ենք ավելացնել հատկացումները»։
ՀՅԴ-ական Արծվիկ Մինասյանին ի պատասխան, Արմեն Աշոտյանն անմիջապես անցավ բացատրության. «Գիտությունը միայն փողով չէ, որ կարելի է խթանել։ Ժամանակն է, որ մենք փոխենք մեր պատկերացումները գիտնականի նկատմամբ։ Նա պետք է կարողանա իր արտադրանքը արտահանել, իր հնարավորություններն իրացնել նաև դրսում»։
Ժամանակին համահունչ մտածող մեր կրթության և գիտության նախարարին պետք չէ հակադրվել զուտ հակադրվելու համար։ Այո՛, գիտնականի արտադրանքը չի սահմանափակվում թղթապանակներով, կյանքի կոչվելու համար կան բավարար խոչընդոտներ, դեֆիցիտային բաղադրիչներ... Մեր մարզիկները բա ինչպե՞ս են հաղթահարում դժվարությունները. ինքնակայացումը օտար երկրների դրոշների ներքո ցավագին ընդունելն այլևս հարգի չէ։
Փող, փող և դարձյալ փող։ Փողը, ինչպես ժամանակին մեզ էին սովորեցրել, ձեռքի կեղտ է, և դա միակ խթանիչը չէ գիտության համար։ Բայց առանց փողի ինչպե՞ս կարելի է պահել-պահպանել խորհրդային տարիներից ժառանգություն մնացած 140 գիտական հիմնարկները, կենտրոնները և համանման այլ օջախներ։ Սա այն հարցն է, որ Արմեն Աշոտյանն առարկելու ոչինչ չունի, անիմաստ է նույնիսկ «քչփորել» միտքդ, որպեսզի խելքին մոտ մի բան մոգոնես։ Պարզվում է` ոչ։ Կա՛ տարբերակ։ Եվ դա հարցին հարցով պատասխանելն է. «Իսկ դուք նայե՞լ եք ծախսային մասը, գիտե՞ք, թե ինչպես են օգտագործվում տրվող գումարները»։
Հիշելով չինական հայտնի ասացվածքը` «Եզներին եղջյուրներից են բռնում, մարդկանց` խոսքերից», ԿԳ նախարարին «բացելու» փորձ արեցի. «Պարոն Աշոտյան, Ձեր մեկնաբանությունից կարելի է հետևություն անել, որ բյուջեով նախատեսվող գումարները ոչ միշտ են նպատակային օգտագործվում, առկա են նաև կոռուպցիոն ռիսկեր...»։
-Դուք երկար պատասխան սպասող հարց եք տալիս, որին ես հիմա, ոտքի վրա պատասխանել չեմ կարող։ Գրավոր դիմեք ինձ ու ես գրավոր կպատասխանեմ,- խոստացավ Արմեն Աշոտյանը։
Ստացվում է Արկադի Ռայկինի ասած տարբերակը` «Տեղեկանք տուր, որ տեղեկանք տամ»։
Իմ մասով համարենք արդեն տված։ Մնամ նամակիդ սպասող, պարոն նախարար։

Հարգանքներով`
Վահե ՄԵԼԻՔՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• «Կա­մա­վոր պար­տա­դիր» հի­մունք­նե­րով դո­նո­րը
• Նա չս­տեց. եր­կի­րը, ի­րոք, վե­րա­ծեց ա­ր­յան ծո­վի (բայց ո՛չ կո­ռուպ­ցիա­յի դեմ պայ­քա­րի խրա­մատ­նե­րում)
• Ինք­նա­խա­բեու­թ­յան դրսևո­րում­ներ
• Դի­վա­նա­գի­տա­կան ստա­խո­սու­թ­յուն
• Դե­բի­տո­րա­կան պարտ­քի հա­վա­քագ­րու­մը դա­տա­կան կար­գո՞վ, թե՞ բաժ­նե­մա­սա­յին սե­փա­կա­նա­տե­րե­րի ար­դա­րա­ցու­մը դա­տա­րա­նով
• Կար­միր կո­վը կա­շին չի փո­խում
• Փա­շին յան տա­լը փա­շի­ն­յա­նա­կան հո­գե­կերտ­ված­քո՞վ, թե՞ թա­վի­շով
• Տիգ­րան ՈՒ­րի­խա­ն­յանն ու՜ր, վար­չա­պետն ու Էդ­մոն Մա­րու­ք­յա­նը ուր
• Կայ­ծից բոց կբռնկ­վի, իսկ էլ­ցան­ցում՝ թքած ու­նեն
• Հա­մակ­րան­քից՝ հա­կակ­րանք, հա­կակ­րան­քից՝ հա­կազ­դե­ցու­թ­յուն
• Հա­խուռն մտ­քի գե­նե­րա­ցու­մը «ստուկ» է տա­լու
• Որ­տեղ է թաղ­ված շան գլու­խը
• Տի­կին Շու­շա­նիկն ու մի­ջազ­գա­յին մա­կար­դա­կի ան­հա­մա­պա­տաս­խա­նու­թ­յու­նը
• Հե­տո­ղոր­մ­յա մայր թատ­րո­նում
• Ո՞վ է անվս­տա­հու­թ­յուն հայտ­նո­ղը, ժո­ղո­վու՞ր­դը, թե՞ իմ­քայ­լա­կան իշ­խա­նու­թ­յու­նը
• Ե՛վ կույր եք, և՛ խուլ, և՛ համր
• Բնամ­թեր­քի փո­խա­րի­նի­չը` բա­ռամ­թերք
• Ար­թուր Վա­նե­ցյա­ն. «Թող իմ հրա­ժա­րա­կա­նը լի­նի «կանգ առ»-ի սթա­փեց­նող քայ­լը»
• Անկու­մը միշտ էլ անս­պա­սե­լի է վրա հաս­նում, շատ էլ ցա­վոտ է լի­նում
• Թո­շա­կա­ռուն տե­ղին հի­շեց ան­դաս­տիա­րա­կի մո­րը

Մեկնաբանություններ